27 juni:
Hè ik voel haar weer niet goed. De harde buiken
blijven maar aanhouden. 4 dagen geleden heb ik nog een echo gehad en deze was
prima. De afgelopen 2 weken heb ik al verschillende CTG-scans gehad omdat ik
minder leven voel. Telkens blijkt alles goed te zijn en kan ik gerustgesteld
naar huis. Moet ik nu dan weer bellen? Ik besluit de verloskundige toch te
bellen en ik kan meteen terecht voor een controle. We gaan met z’n allen naar het
ziekenhuis, hier zit onze verloskundige. We gaan met z’n allen voor alle
zekerheid. Ik wil niet alleen zijn mocht er wel slecht nieuws zijn. Ook dit
keer word ik na de controle doorgestuurd naar het Moeder-Kind Centrum van het
ziekenhuis voor een CTG-scan. De echo bij de controle is goed, maar ook een
momentopname, dus voor de zekerheid toch weer een CTG-scan. Het is druk in het
ziekenhuis en etenstijd. Omdat de controle goed was stem ik ermee in dat Sjoerd
met Nore naar huis gaat om alvast te eten. Na het eten kunnen ze me dan weer
komen ophalen. Eenmaal liggend aan de scan zijn de harde buiken duidelijk
zichtbaar. Zo om de 4 à 5 minuten is er een piek te zien op de monitor. Ze zijn
niet pijnlijk, maar ze zijn er wel. Na een goed halfuur komt de verloskundige
van het ziekenhuis mij weer halen en geeft aan dat alles goed is, dat we voor
morgen wederom een controle afspraak moeten plannen maar dat zij niet
verwachten dat dit nodig is. “Vannacht ga je bevallen”.
Zou het? Zouden de harde buiken zich gaan omzetten in weeën en kunnen we onze dochter morgen dan al vasthouden? Ik ben op dit moment 39.2 weken zwanger, het zou kunnen. Ik ben er klaar voor! Licht gespannen kruip ik die avond in mijn bed. Wat zou er gaan gebeuren vannacht? Maar er gebeurde helemaal niets. Goed uitgerust word ik de ochtend erna wakker en ons lieve meisje zit nog altijd veilig bij mama in de buik. Dus ik ga mij klaarmaken voor de controle-afspraak die ochtend in het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis word ik aangekoppeld, de gebruikelijke controles worden gedaan en na een halfuur komt de assistent de kamer binnen, “Je bent klaar.” Ze koppelt me af en zegt: “Alles ziet er goed uit, maar je moet eventjes wachten op de gynaecoloog.” Uhmm… okee? De gynaecoloog, het moet even tot mij door dringen en tegen de tijd dat er een vraag in mij naar boven komt, heeft de assistent de kamer al verlaten. Bij alle CTG-scans die ik tot nu toe heb gehad, ook tijdens de zwangerschap van Nore, heb ik nog nooit de gynaecoloog op bezoek gehad. Wat moet ik verwachten? Even later komt de gynaecoloog de kamer binnen en geeft, net al de assistente, aan dat alles er goed uit ziet. Maar omdat ik blijvend minder leven voel, er continue harde buiken zijn die zich niet willen omzetten in weeën en de baby een prima formaat heeft, willen ze me inleiden.
Inleiden…, hier ben ik mee bekent, ook de bevalling van Nore is ingeleid. De natuur een handje helpen, zo omschreef een vriendin van mij het. Maar er was een kanttekening dit keer. Het ziekenhuis zat vol, ze hadden deze week nog één plekje vrij voor een inleiding. Overmorgen, wat dus betekent dat er morgen, bij onvoldoende ontsluiting, een ballonnetje geplaatst gaat worden. Oeff, hier was ik niet op voorbereid. Sjoerd was nietsvermoedend aan het werk en ik moest nu terplekke beslissen wat ik wilde doen. Morgen naar het ziekenhuis of wachten tot ze vanzelf zou komen, maar hoe lang ging het dan nog duren? Ik werd gerust gesteld, ze zouden het plekje voor mij reserveren, maar ik mocht het gewoon afzeggen als ik besloot het toch niet te willen. “Denk er vanavond maar even over na.” Eenmaal in de auto belde ik Sjoerd meteen op, gekscherend zei ik dat hij zijn spullen kon pakken en met verlof kon gaan. Hij begreep er niets van, maar toen ik het hele verhaal vertelde en uitlegde hoefde hij niet lang na te denken. “Doe het maar, we gaan morgen naar het ziekenhuis”. En eigenlijk was ik het hier wel mee eens. De baby had een flinke groeispurt gemaakt en was nu wel aan de grote kant. Daarnaast was ik ook wel klaar met het ‘zwanger’ zijn (eind juni 2022, weten jullie de temperaturen nog?!) en hoelang zou alles dan nog duren als ik niet nu ingeleid zou worden. We regelde oppas voor Nore en onze hond Tyson, pakte de laatste spulletjes van het vluchtkoffer in en nu was het wachten…
29 juni
16.00u: Ik had nog niet voldoende ontsluiting, dus
er werd een ballonnetje geplaatst. Dit betekent, in ons ziekenhuis, dat je de
nacht in het ziekenhuis doorbrengt. Overigens vind ik dit ook erg prettig. Ik
zie mijzelf niet zo snel met zo’n slangetje tussen de benen nog naar huis
waggelen en dan maar hopen dat er niets geks gebeurt de nacht. Nee nee, dan ben
ik liever bij mensen die er verstand van hebben en je op elk moment kunnen helpen.
Sjoerd bleef bij mij en mijn schoonouders logeerde bij ons thuis en paste op
Nore en Tyson. Hier keek ik het meeste tegenop, de eerste nacht, en vooral de
ochtend, zonder Nore. Tot nu toe is dit de enige keer geweest en oh wat wilde
ik haar graag bellen. Maar Nore voelde ook dat er iets gaande was, ze was de
laatste weken en vooral dagen erg aanhankelijk en wilde niet uit de buurt van
mama zijn. Toen wij vertrokken naar het ziekenhuis huilde ze, schreeuwde ze om
mama en trok ik met pijn in mijn hart de deur achter mij dicht. Wel wetende dat
ik snel thuis zou komen met een geweldige verrassing; een zusje. Opa en oma
hebben het heel leuk gehad met Nore, waardoor de tranen snel plaatsmaakte voor
een lach. Het beste was dan ook haar niet te bellen. Sjoerd en ik keken wat tv
en probeerde zo goed mogelijk te slapen, want we wisten wat ons te wachten
stond…
30 juni
07.00u: We werden na een prima nacht wakker gemaakt
door de verpleegster. “Klaar voor de grote dag?” Ik sprong nog even onder de
douche, de standaard controles werden gedaan en toen mochten we verhuizen naar
de bevalkamer.
08.00u: Eenmaal in de bevalkamer kwam de verloskundige het ballonnetje eruit halen en de ontsluiting meten, was deze ver genoeg om mijn vliezen te breken? En dit was zo, de verloskundige brak mijn vliezen en het warme vruchtwater werd opgevangen op een kraammatras. Ik werd aangesloten aan de CTG-scan en vervolgens wachten ze een halfuur om te zien of mijn lichaam het zelf zou overnemen. De weeën begonnen, zou mijn lichaam het nu zelf gaan doen?
Bij Nore heb ik wee-opwekkers gekregen, iets waar ik heel heftig op reageerde. Na het toedienen van de opwekkers kreeg ik binnen 10 seconden een weeën storm. Een weeënstorm die ik uiteindelijk drie uur heb volgehouden waarna ik het niet meer trok en om een ruggenprik vroeg. Maar door deze ruggenprik stagneerde de bevalling en duurde de weg ernaartoe uiteindelijk 16 uur. Het uiteindelijke persen ging gelukkig wel snel en duurde toen maar 30 minuten, mijn bevallingsverhaal van Nore is misschien iets voor een ander blog. Mijn hoop was in ieder geval dat die opwekkers dit keer niet nodig zouden zijn.
08.30u: “We komen de opwekkers toedienen” de verpleegkundige komt de kamer binnen. “Oh, nee” dacht ik en zei dat ik toch al weeën had. “Dat klopt, maar ze zijn niet stevig genoeg, we gaan je een handje helpen”. Ik gaf aan dat ik bij mijn vorige bevalling erg heftig reageerde op de opwekkers, dus of ze alsjeblieft een zo laag mogelijke dosering wilde toedienen. “Dit doen we, we zetten hem op het laagst.” Maar ook nu reageerde ik meteen en dit keer was ik niet van plan om drie uur een weeënstorm op te vangen. Toen de pijn ondraaglijk leek vroeg ik om een ruggenprik. De verloskundige werd erbij gehaald om te kijken hoever mijn ontsluiting was. Wanneer deze te ver is, mag je geen prik meer. En ik was te ver. “zes centimeter”. “Nee, we gaan je geen prik meer geven, de kans dat je dan op de OK bevalt is te groot en dat willen we niet”. “Wil je een morfine pompje?” Uhh, hier hoefde ik niet lang over na te denken: “Ja, dan doe dat maar!”. De pomp werd aangesloten, ik werd op mijn zij gelegd en de scherpe kantjes van de weeën waren eraf. Okée, dit is te doen. Ik concentreerde me op mijn ademhaling en het puffen. Sjoerd gaf de weeën tegendruk door tegen mijn rug te duwen, iets wat een placebo effect geeft, maar ag, het helpt.
“Voor de middag ben je bevallen” zei de verpleegkundige op een gegeven moment. Ik hoor mijzelf nog denken: “Ja, ja, dat zal…” met de bevalling van 16 uur in mijn gedachten. Maar dan…
10.15u: De persdrang komt op. De verpleegkundige, die bij
ons in de kamer blijft vanwege het morfinepompje, vraagt of ik het gevoel heb dat
ik mee moet duwen. Uhmm, daar kan ik niet goed antwoord op geven.
10.20u: Ze loopt even de kamer uit en dan weet ik het antwoord: “ZE GAAT NU
KOMEN!” Sjoerd vraagt wat hij moet doen, moet ik op de bel drukken? “JA!”. De
verpleegkundige komt snel terug en weer roep ik “ZE GAAT NU KOMEN!”.
10.25u: De verloskundige wordt erbij gehaald en nogmaals zeg ik: “ZE KOMT, ZE
WILT ERUIT!”. De verloskundige lacht en zegt dat ze eerst even gaat kijken
hoeveel ontsluiting ik heb. Maar zodra ze kijkt zegt ze: “Je hebt gelijk, ze
gaat nu komen! We gaan beginnen!”…
10.33u: 3880 gram, 51 centimeter, 2 dagen voor de uitgerekende datum… daar is ze dan! Onze mooie dochter, ons lieve zusje; Suze is geboren ♡.
